Nieuw Zeeland Zuidereiland 2019

Nieuw Zeeland is calling and we must GO !

Eindelijk komt die lang gekoesterde wens van Maria nu uit, in 1996 is zij samen met Francine naar Nieuw Zeeland geweest en al die tijd heeft zij geroepen hoe schitterend dat land is, en dat ze er eens weer terug zou keren ! Nu is het tijd om dit eiland aan Marcel te laten zien, de natuurpracht, de gletsjers, de pinguins en vooral haar wereld plekje Lake Tekapo met het kapelletje en de "Good Sherperd".

Via hong Kong en Auckland naar het Zuidereiland.

 

Vrijdag 1 maart

Om 12.30 trekken we de deur van de Gentstraat achter ons dicht. Koffers in de auto en op weg naar Schiphol. Net als twee jaar geleden parkeren we de auto bij Parkos, alleen is het systeem iets veranderd. We worden na het parkeren van de auto op het terrein bij Aalsmeer nu met een grote bus naar Schiphol gebracht, die ons bij de busterminal van Schiphol afzet. Daarna op naar de balie van KLM voor de bagage drop off, ingecheckt zijn we immers gisteren al. Dit alles verloopt soepel, waarna ook de hordes van veiligheidscontrole snel genomen worden. We zijn ruim op tijd voor het boarden van onze vlucht naar Hong Kong, dus nemen we met een kopje koffie in een typisch Holland decor afscheid voor 3 weken van Nederland.

Dan op naar gate F8 waar de KLM jumbo “Shanghai” al gereed staat. Het boarden verloopt soepel en keurig op tijd komen we los van de gate. Hierna volgt een sightseeing tour over Schiphol en ruim een uur laten stijgen we op van de polderbaan. Omdat deze vlucht een nachtvlucht is wordt al snel een warme maaltijd opgediend en daarna wordt het buiten en in het vliegtuig donker. Slapen wil nog niet echt lukken en dus komen wij de nacht door met een spelletje en een paar films van het entertainmentsysteem.

 

Zaterdag 2 maart

Terwijl het buiten weer langzaam dag wordt vliegen over de prachtig besneeuwde bergen van China. Het ontbijt wordt geserveerd en om half tien (Hong Kong tijd) zetten we de landing in. Iets voor op schema zetten we voor het eerst voet op Chinese bodem. We gaan gelijk door naar de transfer zone, want onze koffers zijn door gelabeld naar Christchurch dus die hoeven we hier niet op te halen. Ook hier natuurlijk weer de veiligheidscontrole en dan op zoek naar een zo comfortabele mogelijke plek om de komende acht uur door te komen, de tijd voordat onze volgende vlucht naar Auckland vertrekt. De uurtjes beginnen ondertussen aardig te tellen, dus even languit op een van de banken met de oogjes dicht om de tijd de doden is zeker geen slecht idee. Tevens vindt je overal op het vliegveld computers met gratis internet en bij het inloggen op Facebook blijkt dat er thuis mensen meeleven want er wordt ondanks het vroege tijdstip in Nederland direct gereageerd op onze berichten.

Ook een wandeling over deze immens grote luchthaven om de stramme beentjes weer een beetje in beweging te krijgen maakt dat de tijd langzaam maar zeker voorbij gaat. Om twee uur wordt duidelijk vanaf welke gate onze vlucht vertrekt en dus besluiten we langzaam die kant op te lopen. Een lekkere smoothie voor de nodige vitamientjes doet ondertussen de inwendige mens goed. Om vijf uur kunnen we gaan boarden voor de vlucht naar Auckland. We nestelen ons weer in onze stoelen en stijgen om zes uur op voor de opnieuw 10 uur durende vlucht over de Filipijnen, Stille Oceaan en de Westkust van Australië. Omdat het al snel weer donker wordt en we de tweede nacht invliegen, krijgen we ons diner vrij snel geserveerd. Ook hier blijkt weer dat het niet veel uitmaakt met welke luchtvaartmaatschappij je vliegt, het eten is bij de meeste maatschappijen nagenoeg hetzelfde. Na het diner zetten we maar weer een filmpje op, maar al snel vallen de oogleden toe. Toch maar weer een paar uurtjes proberen te slapen, comfortabel is het allemaal niet, maar elk uurtje is er een zullen we maar zeggen.

Na een zeer lange vliegreis nog even genieten van een hotel.

 

Zondag 3 maart

Na een paar gebroken uurtjes slaap en wat films om de rest van de tijd te doden wordt tegen tien uur de landing op Auckland ingezet en zo zetten we voor het eerst voet op Nieuw Zeelandse bodem. Een fraaie boog met Maori kunst heet ons welkom. We gaan dankzij onze moderne Nederlandse paspoorten supersnel door de douane en halen dan onze koffers op voor de volgende controle, bordercheck, op etenswaren e.d.. Doordat we onze immigratiekaarten netjes en volledig ingevuld hebben en we natuurlijk geen verboden waar bij ons hebben, verloopt ook dit allemaal soepeltjes.

Hierna volgt een heerlijke wandeling van de International terminal naar de Domestic Terminal waar we ons koffers weer afgeven en opnieuw door de veiligheidscontrole gaan. Je zou toch zeggen dat ze nu bij de derde keer wel weten dat het bij ons allemaal in orde is, maar ja. Dan op naar de gate voor nog ruim een uurtje wachten op de vlucht naar Christchurch. Omdat we op deze vlucht helemaal achterin het toestel zitten, mogen we deze keer via het platform en de trap, dit blijft toch een unieke manier van instappen. Om twaalf uur laten we Auckland weer achter ons en vliegen we richting het Zuidereiland. Omdat dit een korte vlucht van een uurtje is, vliegen we niet zo heel hoog en hebben we een goed uitzicht over het land dat we de komende drie weken zullen doorreizen. Om tien over een staan we weer aan de grond in een warm Christchurch. Het is duidelijk dat we hier in een ander seizoen zijn aangekomen. Na het ophalen van de koffers gaan we op zoek naar de shuttledienst die ons naar het hotel kan brengen. Dit is nog even zoeken, maar met behulp van een telefoontje van de informatiedesk is dit ook snel geregeld.

Ongeveer tien minuten later pikt een grijze mini Van ons op, en worden we in het Nederlands welkom geheten in Nieuw Zeeland. De kamer ziet er pico bello uit en we zijn dan ook snel ingecheckt. Tijd voor een lekkere warme douche na deze toch wel vermoeiende reis van 39 uur. Na de verfrissende douche lopen we richting een door de moteleigenaar aangeraden fish & chips restaurant voor ons diner. Deze blijkt nog niet open te zijn, dus we wachten dit op een bank in het zonnetje maar even af. Het is een to-go restaurant, dus de fish & chips gaan mee naar het hotel waar we op de kamer deze eerste Nieuw Zeelandse maaltijd prima laten smaken. Om half zeven settelen we ons in bed, en al snel vallen de oogleden dicht. Eens kijken of we een paar uurtjes slaap kunnen inhalen die we de afgelopen dagen hebben laten liggen.

We halen de camper op bij Britz in Christchurch.

 

Maandag 4 maart

Voor Maria is het vanmorgen al weer vroeg dag. Door het tijdverschil is zij al om half drie weer wakker. Marcel weet het nog iets langer te rekken en is rond vijf uur door de ergste slaap heen. Televisie aan en een beetje internetten dan maar. Om half acht besluiten we dat het de hoogste tijd is actie te ondernemen. We ontbijten op de kamer, dit is door de eigenaar gisterenavond bij ons bezorgd. Om negen uur lopen we naar de receptie waar de shuttle bus al gereed staat om ons naar Britz te brengen. Eerst nog even een andere gast op de luchthaven afleveren en dat door naar de camperverhuurder. Het is kwart voor tien als we daar aankomen, en het is hier dan al aardig druk met mensen die de camper komen ophalen maar ook al mensen die hem weer komen inleveren. Toch duurt het niet lang voordat we aan de beurt zijn en dank zij de online check-in die we thuis al gedaan hebben verloopt dit allemaal soepel. We krijgen een korte rondleiding en uitleg bij de camper en kunnen dan de koffers uit gaan pakken. De camper die we hier hebben is een Mercedes Sprinter bus, en die is een stuk kleiner dan we gewend zijn uit Canada en Amerika. Onze koffers nemen dermate veel plaats in dat we die hier gelukkig achter kunnen laten, maar dat moet alles dus wel eerst uitgepakt worden en in de kastjes opgeborgen worden.

Om half twee zijn we gepakt en bezakt en rijden we het terrein af. Onze voorzichtige eerste kilometers op Nieuw-Zeelandse bodem, aan de voor ons gevoel verkeerde kant van de weg, want het verkeer rijdt hier immers links. Eerst maar op zoek naar een supermarkt. Dankzij de tips van Britz is deze snel gevonden. Het assortiment aan kruidenierswaren blijkt hier ongeveer gelijk aan Europa en dus kunnen we alle gewenst artikelen redelijk makkelijk vinden. Ook hier geldt weer voor voorzichtig met de hoeveelheden want de voorraad, koelkast en diepvriesruimte is beperkt. Nadat ook de boodschappen een plaatsje gekregen hebben en we bij de Subway nog een vlugge late lunch genuttigd hebben, rijden we om kwart voor vier Christchurch uit. Na drie kwartier rijden zien we de afslag naar Leithfield Beach, stoppen dus maar en even later lopen we op ons eerste strand van Nieuw Zeeland, de eerste van hopelijk velen. We rijden rustig aan verder en volgen de oostkust. Soms verlaat de weg de kustlijn, maar dan ineens duikt de zee weer voor ons op. Om half zeven bereiken we Motuhou Beach, een mooi moment om het rijden voor vandaag voor gezien te houden. We kijken nog even bij het stand en rijden dan naar de campsite van het dorp. Geen voorzieningen vanavond en op een enkele andere camper na zijn we vannacht alleen, maar dat is doordat we met de camper zijn geen probleem. De tafel en de stoelen voor de camper en zo komen we de rest van de avond wel door. Om negen uur gaat het licht uit in de camper en gaan we naar dromenland in ons rijdende bed. Dromen van alle ervaringen die ons de komende achttien dagen te wachten staan.

Dinsdag 5 maart

Om 7 uur worden we wakker na een prima nachtrust. Lekker nog even doezelen en daarna aankleden en ontbijten. Om 9 uur vertrekken we vanaf de camping . Via een mooie binnendoorweg die ons onder andere langs en door de schaapskuddes voert, en waar we ook de imker aan het werk zien, komen we weer uit op highway 1. Deze weg volgen we een eindje in de richting van Kaikoura totdat we de aflag naar de toeristische route richting Gore Bay krijgen.

Al snel zien we aan de linkerkant Cathedral Lookout, een mooie kalksteenrotsenformatie in een even fraai als overweldigd landschap. Via een steile afdaling komen we op Gore Beach. Dit strand met zijn aangespoelde bomen, surfers en mist roept bij ons mooie herinneringen op Long Beach bij Tofino. Na een korte strandwandeling en gezien het tijdstip besluiten we voor de lunch nog een klein stukje verder te rijden.

Terug op highway 1 komen we hiervoor de St. Anna lagoon tegen. Opnieuw een wereldplek. Onder en een stralend blauwe heel en met gebruik van de buitenbarbeque genieten we van deze plek en een prima lunch. Hier zouden we best langer willen blijven, maar we willen vandaag tot aan Kaikoura komen, dus on-route maar weer. Ongeveer 10 kilometer voor Kaikoura spotten we een tweetal whale watching boten . Eens kijken of we vanaf de kant ook iets kunnen spotten. En ja hoor in het water zien we een groep van een stuk of zes dolfijnen springen en buitelen en ook spotten we een whale bij een ander boot. Geen slechte score .

Als we verder rijden zien we op de rotsen ook een aantal zeeleeuwen. Voor de bestuurder van de camper is het hier echter goed op de weg letten, want is men is op meerdere plekken bezig de aardbevingsschade van de laatste zware aardbeving van 2016 te herstellen. Om 17.15 bereiken we Kaikoura, waar we bij het informatiecentrum een whale watch tour voor morgen boeken. Eens kijken of we op het water de whales ook kunnen vinden. Hier vragen we ook de route naar de dichtstbijzijnde free camping. Deze blijkt net buiten Kaikoura te liggen aan het strand, maar het is niet zeker dat hier plaats is omdat het op basis van first come, first serve is. Bij het oprijden van het terrein blijken we geluk te hebben, want we kunnen een van de laatste plekken innemen. Het is in onze ogen wel een wat vreemde camping met een weid verspreidt arsenaal aan kleine campers, bestelbussen, tenten en gewone luxe auto’s op een soort parkeerterrein.

Voor ons verder geen probleem. Maria maakt het avondeten klaar en bij de ondergaande zon bekijken we de foto’s van de laatste dagen. Met het verdwijnen van de zon koelt het ook stevig af en trekken we ons terug in de camper. Even tijd voor het verslag en dan oogjes dicht en snaveltjes toe. Dromen van de dag van morgen.  

Woensdag 6 maart

Op dezelfde tijd als gisteren begint voor ons de nieuwe dag, geen wekker nodig hier. Opnieuw een goede nacht gemaakt, we lijken de jetlag aardig doorgekomen te zijn deze keer. Omdat we pas om half elf bij de whalewatching hoeven te zijn kunnen we rustig opstarten vanmorgen. Rondom ons heen wordt de rest van de camping ook wakker. Het blijft een apart gezicht om te zien hoe de mensen zich uit hun auto’s wurmen, dit is zelf voor ons wel een erg extreme manier van reizen.

Om half tien rijden we richting Kaikoura centrum waar we de camper kunnen parkeren bij het gebouw van Whalewatching Kaikoura. We melden ons aan en krijgen de instapkaarten voor de tour van 11.00 uur, nog even geduld dus. Lekker in het zonnetje nemen we even contact op met thuis om te laten weten dat alles oké is. Om 11.00 worden we opgeroepen voor een kleine veiligheidsdemonstratievideo en daarna lopen we naar de bus die ons naar de haven van Kaikoura zal brengen. De boot ligt hier al klaar en het inschepen op de Tohora (wat whale betekent) verloopt vlotjes en al snel varen we de haven uit.

De kapitein geeft vol gas op weg naar de laatste bekende locatie van de whales, een voordeel van de hedendaagse moderne technieken en het feit dat er vandaag al meerdere eerdere tochten geweest zijn. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste Sperm whale in zicht komt. Rustig dobberend en lucht happend vaart de boot met hem op. Na ongeveer 10 minuten vindt hij het mooi geweest en met een mooie staart verdwijnt Holy Moli in de diepte. Er blijkt nog een tweede whale in de buurt aan de oppervlakte te zijn, maar zodra we deze dicht genoeg genaderd zijn neemt hij met een zwaai van zijn staat afscheid en verdwijnt in de diepte.

Maar de koek van de whales blijkt nog niet op te zijn, na een klein stukje op snelheid doorgevaren te zijn is ook nummer drie aan de oppervlakte gekomen. Deze sperm whale genaamd Scarface laat zich opnieuw rustig en goed bekijken en verdwijnt dan met een zwaai van zijn staart ook na een minuut op 10 naar de diepte. Al met al geen slecht begin van deze tocht.

De boot zet nu koers naar een ander deel van dit zeegebied rond Kaikoura wat rijk is aan zeedieren. Vlak onder de kust treffen we een grote groep Dusky Dolphins die vrolijk springend, duikelend en zwemmend rond en onder de boot door gaan. Het lijkt wel of ze ons op de boot willen vermaken, en daar hebben wij natuurlijk geen enkel probleem mee. Terwijl de boot verder langs de kust terug in de richting van Kaikoura vaart zien we her en der nog meer kleine groepen van deze vrolijke dieren. Op de rotsen langs de kust zien we ook nog een ander zeedier, de New Zealand Seals. De kapitein brengt ons heel erg dichtbij de crèche waar een grote groep jonge dieren van de zon ligt te genieten of aan het ravotten zijn in en om het water. Een heel erg leuk gezicht om deze dieren in het natuurlijke omgeving te zien.

Als slotakkoord van deze rijke wilde toer zien we ook nog een aantal Hector Dolphins, een soort dolfijn die alleen in de wateren rond Nieuw Zeeland voorkomt. De bijna drie uur van de toer zijn voorbijgevlogen en even voor twee uur varen we de haven weer binnen, waar de bus alweer gereedstaat om ons naar het beginpunt terug te brengen.

Na deze wilde en enerverende ochtend lopen we nog even Kaikoura in waar we onder het genot van een heerlijke milkshake even neuzen in de souvenirshops en een paar leuke T-shirts scoren. Om half vier laten we Kaikoura achter ons en rijden via Highway 1 verder naar het noorden van het Zuidereiland. De route voert ons over een mooie kustweg met uitzicht op de bergen aan de linkerzijde van de weg. Wel worden we ook hier weer regelmatig staande gehouden bij wegwerkzaamheden die het gevolg zijn van herstel van de aardbevingsschade van de grote aardbeving van 2016 die dit gebied zwaar getroffen heeft.

Bij Ohoa point maken we een stop. Hier zit een grote groep New Zealand Seals op de rotsen vlak langs de weg. Ook hier weer veel jonge dieren die al spelend en zonnend de wereld ontdekken. Hier kunnen we uren naar blijven kijken, maar we moeten echt verder.

Vlak voordat we bij Blenheim het wijngebied inrijden zien we grote zoutvelden langs de kant van de weg. Het is ondertussen zes uur geworden en dus de hoogste tijd om een camping te zoeken. Deze avond wel met stroom , want de batterijen, laptop en telefoons kunnen wel wat stroom gebruiken. We vinden een plaatsje voor de nacht op het KiwiCamp Blenheim. Een parkeerplaats bij een restaurant en motel c.q. truckstop, maar met alle voorzieningen voor campers als douches, wc dump en stroom. We installeren ons voor de nacht en met op de achtergrond het geluid van een gitaar en onder een heldere sterrenhemel bekijken we de dag nog eens op de foto’s. Het was een mooie maar vermoeiende dag en dus gaan om tien uur de gordijnen van de camper dicht, de hoogste tijd.

Donderdag 7 maart

Het begint al weer aardig routine te worden, ondanks de wat beperkte ruimte die de camper ons biedt doorlopen we het ochtendritueel steeds soepeler. Deze morgen voor het eerst ook even de vuilwatertank en wc geleegd bij het dumpingstation en de verswater tank weer gevuld. En dan op weg. We willen in Blenheim eerst even bij de bouwmarkt navragen of zij ons kunnen helpen met een vervangende plaat voor de voortafel, die in dit type camper ook de bodem van het tweepersoonsbed vormt. Na even zoeken en de creativiteit van Maria wordt de oplossing gevonden in een aantal planken die op dezelfde breedte als de tafel gezaagd worden. Met deze zelf gefabriceerde lattenbodem is onze voortafel problematiek voorgoed uit de wereld.

Dan gaan we om kwart over tien echt on-route. We rijden een klein stukje over highway 1 in Noordelijke richtingen en slaan dan bij Tuamarina rechtsaf in de richting Rarany en de Port Underwood Road. Dit is een prachtige maar nu ook erg stoffige route door de Robertson Range waarbij we onder andere langs Robin Hood Bay, Ocean Bay , Kakapo Bay en Oyste Bay rijden. Elke Het begint al wee aardig routine te worden. Ondanks de wat beperktere ruimte die deze camper ons hoek en bocht van deze weg, en dat zijn er letterlijk erg veel brengt weer nieuw verrassende uitzichten met zich mee, de een nog mooier dan de ander. Door de gravelweg en de op sommige plaatsen erg smalle weg is dit niet een weg van doorrijden, maar daar zijn wij ook hier niet voor gekomen.

In Oyster Bay genieten we in het opnieuw stralende zonnetje van een lekkere zelfgemaakte lunch en om twee uur rijden we weer verder in de richting van Picton. Nog maar 19 kilometer, maar opnieuw kost deze afstand ons een uur. Weliswaar inclusief een fantastisch totaal overzicht van de Queen Charlot Sound en al zijn eilanden en baaien en een geanimeerd gesprek met een aantal locals. Om drie uur bereiken we Picton, waar we de camper parkeren bij het Visitor center om daar even wat informatie op te halen en na te vragen. Daarna lopen we nog even door de winkelstraat van het stads. Het is hier nu redelijk rustig, maar dit veranderd zeer waarschijnlijk als de Wellington Ferry of  een van de vele cruiseboten hier de haven binnenloopt.

Na een paar kleine boodschappen rijden we om half vijf weer verder. We verlaten Picton via de mooie Queen Charlotte Drive en komen om zes aan in Havelock, mooie tijd om een camping te gaan zoeken. Deze vinden we al snel in de KiwiCampsite bij de haven, maar als we het terrein van de camping oprijden missen we het office gebouw. Dat dit ons niet in dank wordt afgenomen blijkt wel als we weer terug bij de ingang komen na een rondje over de camping, We worden niet al te vriendelijk verzocht de camping te verlaten. Dit is een ongastvrije houding die totaal on Nieuw-Zeelands is, maar we moeten toch echt verder zoeken.

We rijden daarom verder in de richting van Nelson. Na een kilometer of twintig verschijnt aan de linkerkant de Pelorus Bridge Campground. Een mooie camping in de bossen met plaatsen zonder stroom, maar wel met een fraai servicegebouw met toiletten, douches, afwasplekken en zelfs kookplaten voor tentkampeerders. Dat hier een ander kampeerpubliek komt dan op onze vorige campsites, blijkt wel wanneer we ons op de plaats voor de nacht gesetteld hebben, diverse andere campinggasten een praatje komen maken. We bereiden het diner op de buiten BBQ die in onze camper ingebouwd zit en genieten van deze mooie zomeravond. Daarna lekker even douchen en dan de camper in voor de avondceremonie. Om kwart over tien is het na deze opnieuw mooie maar vermoeiende dag de hoogste tijd om het bedje op te zoeken en gaan de lichten van de camper uit.

Vrijdag 8 maart

Terwijl de regen de hele nacht met bakken naar beneden komt, echt de pooring rain waar dit gebied al maanden om verlegen zit, maken wij er een goede nacht van. Pas om kwart voor negen openen we de ogen. Mooie tijd voor een goed ochtendwandeling. Ondanks de regen die nog steeds naar beneden komt. Poncho’s aan dan maar en op naar de waterval die volgens de informatieborden op zo’n twintig minuten lopen van de camping ligt. We lopen door een regenwoud met een weelderige begroeiing van diverse bomen en varens. Na ongeveer een half uurtje komen we uit bij de waterval, niet echt heel groot, maar waarschijnlijk door de regen van vannacht een echte waterval. Even rondgekeken en daarna de terugweg aanvaard. Na opnieuw een half uurtje zijn we terug bij de camper, tijd voor ontbijt. Om kwart over elf verlaten we dan de camping en rijden in de richting van Nelson. Het is ondertussen gelukkig wel droog geworden wat het rijden een stuk plezieriger maakt. Om een uur bereiken we Nelson, tijd voor een tankstop. Want hoewel we met deze camper op diesel rijden en dus een stuk zuiniger dan we gewend zijn, rijdt ook deze camper niet op water.

Daarna verder in de richting van Murchison en Westport. Omdat we de laatste dagen weliswaar mooie routes gereden hebben, maar niet veel kilometers gemaakt hebben, besluiten we de route naar Abel Tasman National Park en Cape Farewell te laten varen. We willen niet in tijdnood komen in het tweede stuk van onze route en dan moet je soms keuzes maken. De route na Nelson loopt door een fruit en wijngebied. Overal wijngaarden, appelboomgaarden maar ook hopvelden in overvloed. Het is duidelijk dat dit een vruchtbaar gebied is. Dit is ook het gebied waar een aantal weken geleden grote bosbranden waren, maar daar zien wij gelukkig niets van.

De kilometers schieten vandaag ondertussen lekker onder de wielen door, maar om er niet een volledige reisdag van te maken, nemen we de afslag richting Lake Rotoroa, een onderdeel van het Nelson Lakes National Park. Bij het meer aangekomen zijn we onder de indruk van dit fraaie meer en de vele zwarte zwanen die in het meer zwemmen. Eenmaal buiten de camper worden we echter helaas aangevallen door een ware zwerm steekvliegjes, zodat we snel de camper weer invluchten en de route vervolgen. Een mooie en aan te bevelen stop, maar dan wel zonder de vliegen. Als we wegrijden bij het meer zien we ons eerste konijn deze vakantie, er blijken behalve vogels dus ook nog andere landdieren in het wild voor te komen in Nieuw Zeeland.

Om kwart voor zes bereiken we Murchison, een mooie tijd om er voor vandaag qua rijden mee op te houden. We besluiten onszelf te trakteren op een prima diner bij het Commercial Hotel en Café en gebruiken hier ook gelijk de wifi om via Facebook en WhatsApp het thuisfront op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Daarna op naar de Riverside Holiday Park voor een plaatsje voor de nacht. Opnieuw een keurig verzorgde campground aan de rivier met alle faciliteiten. De installatie is vlug gebeurd, stroom aanhaken en klaar maken voor de nacht. We werken het reisverslag en de foto’s weer bij en dan is het hoogste tijd om ons rijdende bedje weer op te zoeken. Op naar de dag van morgen.

Zaterdag 9 maart

Zo dat was tenminste weer een echte vakantiewekker. Om half acht rollen we ons bedje uit en maken we ons klaar voor de nieuwe dag. Even een rondje over de campsite, die er ook hier weer pico bello uitziet en dan vertrekken we om half tien in de richting van Westport. Bij het verlaten van Murchison zien we een vijftal wilde kalkoenen door de weilanden paraderen. Er is hier dan niet zo veel wild te spotten, maar als je je ogen goed open houdt is het wel degelijk te spotte. We volgen de highway langs de Buller river vanmorgen. Na een klein half uurtje zien we aan de linkerkant de borden voor de langste swingbridge in the world. Tijd voor een eerste stop. Gezien de hoogte, lengte en openheid van de brug besluit Maria niet mee te gaan over de brug. Geen verkeerde beslissing, want voor mensen met hoogtevrees is deze zogenaamde suspensionbrigde op z’n zachts gezegd een flinke uitdaging. Marcel weet het wel tot aan de overkant te brengen en loopt daar ook nog een korte informatieve wandeling waarin de gevolgen van de grote aardbeving van 1929 worden uitgelegd. Tevens is er wat informatie over de goudwinning in het gebied te vinden. Nadat Marcel ook de terugweg over de brug tot een goed einde heeft weten te brengen, vervolgen we onze route.

Een half uurtje later zien we aan de rechterkant van de weg borden naar Lyele verwijzen. Dit blijkt een voormalig goudzoekersdorpje te zijn, wat nu letterlijk tot een ghosttown geworden is. Wij kiezen voor de korte wandeling naar de begraafplaats. Ook hier blijkt kort niet altijd snel en makkelijk te zijn, want via een steil pad, met op sommige plaatsen losse gravel en vlak langs de dieptes bereiken we in een klein half uurtje deze verlaten en desolate plek. Na de afdaling naar de parkeerplaats besluit Marcel nog even naar de rivier af te dalen, maar gaat Maria alvast terug naar de camper. En dat gaat sneller dan gepland want ook zitten weer veel zandvliegen en die vinden ons kennelijk wel erg aantrekkelijk.

We rijden daarom snel verder door de die de Buller Rivier hier in het landschap heeft uitgesleten. Een prachtig en ruig landschap. Even voor Westport wordt de rivier steeds breder en niet veel later wijden we de stad binnen. Het is kwart over twee en dus de hoogste tijd voor de Lunch. Onze lunchplek vinden we vandaag bij de haven van Westport waar we in het gezelschap zijn van een grote groep meeuwen en eenden. Om kwart voor vier rijden we de stad weer uit en vervolgen we onze route naar Cape Foulwind. Hier maken we een mooie wandeling van drie kwartier, naar de vuurtoren. Langs de wandelroute zien we hier een grote variëteit aan bloemen en planten waarbij vooral de enorme varens en palmbladeren opvallen, ook de vergezicht over ruige kust zijn werkelijk adembenemend. Terug bij de camper rijden we een klein stukje verder en komen dat uit bij de Seal kolonie bij Tauranga Bay. Ook hier weer een kleine wandeling en dan kijken we vanaf hoog in de rosten op de groep van zo’n 40 a 50 dieren. Niet zo spectaculair als die van afgelopen woensdag bij Kaikoura, maar ook zeker de moeite waard.

De dag is ondertussen we voorbij gevlogen en we besluiten dan ook op zoek te gaan naar een camping. Ons oog valt op de Freedom Camping bij Fox River, maar helaas blijkt deze vol. Daarom door in de richting van Punakaki waar we in Punakaiki Beach Camp een prima overnachtingsplek vinden. Ook deze camping is weer van alle gemakken voorzien dus na het avondeten wassen we in de grote (afwas)keuken af. Nog even een rondje over de camping en we sluiten af op het strand waar de zonsondergang helaas door de wolken verborgen blijft. Dan op naar de avondroutine. Om half elf sluiten we ook deze mooie en afwisselende dag weer af en kruipen we in de warme camper onder de wol.

Zondag 10 maart

Met een wat onderbroken nacht door de jeuk van de sandfly beten zijn we deze morgen om kwart over acht present. Even een douche om wakker te worden en daarna ontbijt, een kort berichtje via Facebook en WhatsApp naar het thuisfront en een korte wandeling naar het strand. Om kwart over tien zijn we dan klaar voor vertrek. Het is maar anderhalve kilometer rijden naar de Punakaiki Pancake Rocks and blowholes, dus daar zijn we zo. Hoewel het nog te vroeg voor het hoge getijde is lopen we na even rond gekeken te hebben bij de souvenirwinkel toch maar in de richting van de rotsen. De pancake rotsen doen hun naam echt eer aan, het lijken net opeengestapelde pannenkoeken waar de golven van de Tasman zee op los beuken. Door de golfslag en de uitgesleten gaten in de rotsen wordt het water dan soms tot grote hoogte opgeblazen. Hoewel het getijde dus nog niet op z’n hoogst is, zijn de golven en de blows nu al erg indrukwekkend. We bekijken dit natuurfenomeen vanuit verschillende hoeken die goed bereikbaar zijn via een mooi aangelegd wandelpad, wat tevens door een fraai groen landschap loopt met diverse palmen, bomen en andere subtropische begroeiing.

Omdat we dit natuurgeweld ook op z’n krachtigst willen ervaren besluiten we eerste even te gaan lunchen en daarna terug te lopen. En voor lunch kan het hier natuurlijk niet anders dan dat dit pancakes moeten worden. Na deze prima en voedzame lunch lopen we terug naar de kustlijn, waar blijkt dat we niet voor niets zo lang gebleven zijn. De zee is nu op z’n hoogte stand, waardoor de enorme golven voor brekers zorgen die het water in de zogenaamde blowholes tot grote hoogte omhoog geblazen worden. Een indrukwekkende natuurspektakel waar we niet snel genoeg van krijgen. Maar we moeten toch echt verder. Het is ondertussen kwart voor drie geworden en we hebben nog niet echt gereden. We laten Punakaika achter ons en rijden via de mooie kustroute in de richting van Greymouth, waar we om vier uur aankomen.

Hier zien we een Countdown supermarkt en omdat onze voorraden aardig geslonken zijn besluiten we deze hier aan te vullen. Een uurtje later rijden we weer verder in zuidelijke richting. We hebben van een local het advies gekregen eens rond te kijken in Hokitika en willen daar dan ook overnachten. Tegen zes uur komen we aan in Hokitika en dit plaatsje oogt inderdaad vriendelijk. Omdat het vandaag zondag is, is er alleen weinig bedrijvigheid. Daarom maar op zoek naar een campground. Dankzij Campermate is deze 10 kilometer verderop snel gevonden in de campsite bij Lake Manihapuha. Een mooie natuurcamping aan een meer. Er is een selfservice check-in en daarna nemen we ons plaatsje voor de nacht in op een van de groene velden.

Voor het diner lopen we nog even naar het meer, waar opnieuw opvalt hoe stil het hier kan zijn, alleen het breken van de golven in de verte, het fluiten van de vogels en het kwaken van de eenden en verder helemaal niets. Na deze avondwandeling eten we nog lekker buiten, terwijl een van de Weka’s ons gedag komt zeggen. Daarna dwingen de muggen ons naar binnen. We werken foto’s en verslag weer bij, maar dan komt Klaas Vaak toch echt met de spreekwoordelijke hamer. De hoogte tijd. Om half elf is de camper donker en in diepe rust. Dromen over nieuwe avonturen en indrukken die ons nog te wachten staan.

Maandag 11 maart

Gelukkig een iets betere nacht dan gisteren, alhoewel een of meerdere muggen toch flink huisgehouden blijken te hebben vannacht. Opnieuw hebben we allebei een flink aantal beten erbij. Vandaag toch maar even op zoek naar afterbite, want die vliegt er hier letterlijk doorheen. Na het ontbijt en overige ochtendrituelen vertrekken we om half tien vanaf de campsite in de richting van de gletsjers. We rijden over highway 6 in zuidelijke richting en bereiken na een uurtje rijden het plaatsje Ross. Dit is een oud goudzoekzoekersstadje waar enkele gebouwen in oude glorie hersteld zijn en waar je je tijdens een rondwandeling even terug waant in de tijden van de gold rush.

Een klein uurtje verder rijden we Ross weer uit en vervolgen we onze route. De kilometers vliegen vandaag aardig onder de wielen door en tegen twaalf uur bereiken we Whataroa. We hebben gelezen dat hier een Witte Reigerkolonie nestelt, en dat je die door middel van een toer kunt bezoeken. Het plaatsje blijkt vandaag echter uitgestorven te zijn, zelfs de info met informatie over deze reiger-tours en helikoptervluchten naar de gletsjers en Mount Cook blijkt gesloten, dus dan maar door richting Frans Jozef.

Het is ondertussen de hoogte tijd voor de luncht en een moment van rust. Ruim een week reizen begint nu ook lichamelijk zijn tol te eisen. We vinden hiervoor een prima rustplek in de McDonalds recreatie Area, gelegen aan een van de vele meren die die deze regio telt. Als we naar de rand van het meer lopen zien we in het heldere water zelf een tweetal Ale zwemmen. Na de luncht rijden we door naar Frans Josef waar we om half drie arriveren. We kijken even rond in dit dorp wat volledig draait op het toerisme. We vragen bij de diverse helicoptermaatschappijen naar de prijzen voor de tours naar en op de gletsjer en pre-booken dan alvast een vlucht voor morgenmiddag uit Fox Als het goed is zou het morgenmiddag helder genoeg moeten zijn, dus fingers crossed.

Vanuit het dorp is het nog maar een klein stukje naar de parkeerplaats voor de wandeling naar de Frans Josef Glacier . We parkeren de camper en beginnen aan de, volgens de info-borden, heen- en terugreis van anderhalf uur. Dat de Nieuw Zeelanders een ander besef van tijd hebben blijkt al snel, maar ook wij weten in ruim een uur over kiezelsteen paden het uitzicht punt op 750 meter van de gletsjervoet te bereiken. Het blijft een uniek gezicht die massa ijs en de gevolgen die dit ijs en de watervallen die door het smeltende ijs veroorzaakt worden op het landschap gehad hebben.

Om zeven uur zijn we, moe maar voldaan, weer terug op de parkeerplaats. Op naar de laatste etappe van vandaag Fox Glacier, ruim 20 kilometer verderop. Hier hoeven we gelukkig niet ver te zoeken naar een campsite. Fox Glacier top 10 Holiday park wordt ons eindpunt van vandaag. Een campsite met een luxe uitstraling, waar de prijs dan ook wel naar is.

We rijden nog even terug Fox Glacier in voor een prima Diners bij Cook Saddle en parkeren dan tegen half tien de camper op zijn gereserveerde plaats op de campsite. Meer dan genoeg gedaan voor vandaag. Nog even vlug door de avondroutine en alle apparatuur aan de stroom. We zullen deze morgen bij de helikoptervlucht hard genoeg nodig hebben. Het is altijd sneller later dan je denkt maar om half twaalf liggen we allebei in ons mandje, dromend over het avontuur met de helikopter van morgen.

 

Dinsdag 12 maart

Het heeft de afgelopen nacht flink geregend, maar als we om kwart over acht naar buiten kijken is er flink wat blauw aan de lucht en komt het zonnetje voorzichtig over de bergrand kijken. Dat geef hoop voor een goede vlucht vandaag. Marcel duikt even de douche in terwijl Maria nog even door sluimert. Om kwart over negen zijn we allebei klaar voor het ontbijt en tijdens het eten rijst het plan om eerder naar de helikopter service te rijden dan de geplande tijd van 2 uur, misschien dat we doordat het vanmorgen kennelijk onverwachts goed weer, eerder kunnen vliegen. Tijdens het ontbijt loggen we via de wifi van de camping nog even in op internet en brengen via de sociaal media het thuisfront van de ontwikkelingen van de laatste dagen op de hoogte.

Om half elf rijden we dan de camping af richting het dorp. We parkeren enkele minuten later de camper bij het Fox Glacier Building en lopen naar binnen. Bij navraag bij blijkt ons idee een goed idee geweest te zijn want ze plannen ons voor twaalf en/of een uur als er nog twee klanten komen voor een vlucht. We hebben dus een uurtje de tijd om in Fox Glacier rond te kijken, en dat is ruim voldoende want met een souvenirwinkel, een paar bars en restaurant en nog een paar andere helicoptermaatschappijen zijn we snel uitgekeken. Dan maar even een kop koffie en een smoothy om de tijd door te komen. We zien rond half twaalf nog twee mensen binnenkomen die bij de helikopterbasis informatie vragen en daarmee kunnen ook wij op de vlucht van twaalf uur mee.

We halen daarom snel onze wandelschoenen, zonnebrillen en jack uit de camper en worden ingecheckt. Na een korte veiligheidsbriefing worden we met een busje naar de vliegbasis van Fox & Franz Heliservices gebracht. Daar wordt de helikopter nog even bijgetankt, maar al snel mogen we instappen. Gordels vast, koptelefoon op en opstijgen maar. Fox Glacier wordt langzaam maar zeker kleiner als we eerst in de richting van de Franz Josef Glacier vliegen. We zien een aantal meren en de weg die we gisterenmiddag gereden hebben, maar als we even later over een bergtop heen gaan ontvouwt de Frans Josef Glacier zich in volle glorie. Vol in de zon ligt het enorme ijsveld onder ons. Wat hebben we dan gisteren maar een klein stukje van dit natuurschoon gezien. De helikopter maakt een ruime bocht over de gletsjer zodat we hem van alle kanten kunnen bewonderen.

Hierna gaan we opnieuw een bergkam over en zien we Mount Tasman voor ons, de op een na hoogste berg van deze regio. Ook deze bergtop geeft onder een strakblauwe hemel absoluut fantastische aanblik. Door naar het volgende hoogtepunt, en dan letterlijk, want voor ons doemt Mount Cook ofwel Aoraki op. De hoogste berg van dit continent. Eigenlijk zijn al de indrukken die we nu opdoen en ervaren met geen pen te beschrijven, die moet je gewoon ervaren. Maar voor de herinneringen klikt de fotocamera bijna constant en zoemt de videocamera. Na Mount Cook draaien we af richting de Fox Glacier, en doemt opnieuw een indrukwekkende ijsmassa voor ons op. Tijd voor het laatste hoogtepunt van deze vlucht. De helikopter zet de landing in en land midden op deze enorme ijsvlakte die omringt is door de besneeuwde toppen van de bergreuzen in dit gebied. Hier mogen we ook even uit de helikopter. Opnieuw kunnen we ons gevoel niet beschrijven hoe het is om bijna letterlijk op het dak van de wereld te staan. Wat een rust, en wat zijn we toch maar heel klein in deze machtig mooie wereld. Na een minuut of tien stijgen we weer op en vliegen we terug naar de basis. Met een zachte landing staan we weer met beide benen op de grond, maar ons hoofd zit nog steeds in de wolken, en zal dat ook nog wel even blijven. Deze helikoptervlucht staat met stip bovenaan alle belevenissen en ervaringen in die we in al die jaren reizen gehad hebben.

 

Om even tot rust te komen rijden we zodra we terug zijn bij het Fox Glacier Building en onze camper naar Lake Matheson voor een rustige wandeling door het regenwoud naar de oevers van dit zogenaamde spiegelmeer. Op een windstille dag kun je hier prachtig de weerspiegeling van de gletsjers en de bergen in het meer zien, maar dat geluk hebben we vandaag dan net weer niet. Maar het blijft een mooi meer in een prachtige omgeving en de wandeling van ruim een uur brengt ons de nodige rust die de adrealinespiegel weer enigszins tot normale waarden terugbrengt. Terug bij de camper is het de hoogste tijd voor een lunch en daarna wordt het toch echt weer tijd om kilometers te maken, maar niet voordat we ook de camper weer van brandstof voorzien hebben.

 

Dan en route via highway 6 in de richting van Haast. Onderweg maken we korte stop bij een lokale begraafplaats met een mooie Maori poort, een Salmon Farm, Lake Paringa, Knights Point en Ship Creek. Deze laatste uitzichtpunten over de Tasman Sea zijn mooi maar hebben wel hetzelfde probleem waar we al een paar dagen last van hebben, namelijk Sandflys. Als je maar even stil staat zitten er gelijk tientallen van die vervelende en stekende kleine vliegen op elke onbedekt stukje huid. Met alle jeukende gevolgen van dien. We blijven hier dus echt niet lang hangen, en gezien de reacties van onze medereizigers zijn we daarin echt niet de enigen.

Tegen zes uur bereiken we Haast. Eigenlijk een vreemde naam voor een plaats in Nieuw Zeeland, want als er iets is wat hier niet geld is het wel haast, maar dat terzijde. We besluiten hier een campsite te zoeken en vinden die al snel in de vorm van Haast River Motels & Holiday Park. Opnieuw een mooi aangelegde camping die van alle gemakken is voorzien. We installeren de camper en genieten voor onze camping van ons diner wat deze keer weer klaargemaakt is op de buitenbarbeque. Dit is echt een top aanvulling op het kamperen. Als de avond valt wordt het buiten snel vochtig en maken we het verslag en de foto’s van vandaag verder af in de camper. Mooi op tijd rollen we vandaag ons mandje in. Nog even na dromen over die unieke ervaring van vandaag. 

Woensdag 13 maart

Dat is wel wat anders wakker worden. Was het gisteren nog zo mooi zonnig, nu is het zwaar bewolkt en tijdens het ontbijt begint het zelfs te regenen. Om kwart voor tien verlaten we onze slaapplaat voor een nacht en na eerst de dump bezocht te hebben en alles weer leeg gemaakt te hebben rijden we om 10.00 uur richting de Haast Pass. Deze route die parallel aan de Haast River en Landbourough River loopt voert ons dwars door het regenwoud Onderweg maken we een paar stops en bekijken we een aantal verschillende watervallen, de Roaring Billy Falls, de Thunder Creek Falls en de Fanntail Falls. Het regenwoud doet zijn naam vandaag echt eer aan en de poncho en paraplu zijn dus geen overbodige luxe.

Naarmate de weg stijgt rijden we vandaag letterlijk de wolken in, wat een contrast met gisteren toen we figuurlijk in de wolken waren. Om kwart over een bereiken we de parkeerplaats bij Blue Pools. Een wandelpad van ruim vijfentwintig minuten brengt ons bij een tweetal swingbridges. Maria overwint hier angst numero tig van deze vakantie en steekt ook deze over. Als we de Blue Pools bereiken zijn we wel wat verbaast, want dit lijkt meer op een waterval dan een pool, maar de blauwe kleur van het water is wel prachtig en de wandeling en het oversteken van de swingbridge meer dan waard.

Om half drie rijden we verder in de richting van Wanaka. Het wordt nu gelukkig langzaamaan droog en de zon komt ook weet tevoorschijn. Hierdoor verschijnen de meren Lake Wanaka en Lake Hawea in volle glorie voor ons. Om al dit moois tot ons door te laten dringen maken we hier dan ook weer de nodige stops, alhoewel dit door de drukte op deze weg soms wel wat lastig is. Tegen vijf uur bereiken we Wanaka. Genoeg geweest voor vandaag en dus op naar een campground. We kijken nog even op de kaarten voor een freedom of natuurcamping, maar die blijken er in dit gebied helaas niet veel te zijn, en we kiezen daarom vandaag voor Wanaka Kiwi Holiday Park & Motels, een mooie terrassen camping net buiten het plaatsje met opnieuw alle voorzieningen als douches, wifi, keuken en afwasplaatsen al zijn die op deze camping wel van een dermate luxe die we nog niet eerder gezien hebben.

Het diner kunnen we ook vanavond weer lekker buiten doen, maar daarna valt de avond en wordt het weer tijd de binnenkant van de camper op te zoeken. Doordat we vanavond bijtijds op de campground zijn is er vanavond tijd wat verzamelde folders e.d. door te nemen. En ook zoeken we nu eindelijk echt op tijd ons bedje op. We zijn nu op de helft van de vakantie en we beginnen het reizen toch echt wel te voelen. Hoogste tijd dus voor de broodnodige nachtrust.

Donderdag 14 maart

Ook vanmorgen zijn we weer om kwart over acht paraat. De hele procedure van ontbijt en vertrek begint ook standaardvormen aan te nemen en om 10.00 zijn we klaar voor vertrek. Vanuit Wanaka nemen we de binnendoor route via Cardrona in de richting van Queenstown. Dit blijkt een mooie route te zijn die ons tussen de landerijen door langzaam omhoog de bergen in voert. Aan beide zijden van de weg zien we regelmatig grote kuddes schapen, koeien en herten. Om elf uur bereiken we Cardrona, dit blijkt een paar goed bewaarde gebouwen te hebben waaronder het Hotel Cardrona en de kerk. Goed om te zien dat de Nieuw-Zeelanders hier aandacht besteden aan het behoud van hun historie. Via de Crown Range Summit bereiken we het hoogste punt van deze pas, 1076 meter boven zeeniveau. Wij staan hier dan wel op het hoogste punt, maar de buitentemperatuur bereikt ondertussen het dieptepunt. We dalen via een aantal haarspeld bochten snel weer af naar zeeniveau en bereiken dan het historische plaatsje Arrowtown.

Ook hier weer een goed bewaard centrum met veel historische gebouwen. Leuk om rustig op ons gemak door heen te wandelen. In de oude gebouwen zijn winkels en restaurants gevestigd, en wat ons opvalt is dat het assortiment van de winkels van een luxere maar zeker ook goede kwaliteit is. Daar zijn dan ook prijzen weer naar, dat is dan wel de keerzijde van de medaille. We vinden toch ook voor ons hier een paar leuke souvenirs om mee naar huis te nemen. Het is ondertussen al weer de hoogste tijd voor lunch, en met een burger en milkshake bij een van de take-away restaurants lossen we dit ook weer op. Daarna lopen we terug naar de camper en vervolgen we onze route naar Queenstown.

In Queenstown aangekomen willen we met de Gondola naar boven voor een mooi uitzicht over de stad en Lake Wakatipu. Het is in de stad echter zo druk dat we de camper daar helaas niet kunnen parkeren en dus besluiten we de drukte van de stad maar vlug achter ons te laten en door te rijden in de richting van Te Anau en de Milford Sound. Deze route loopt eerst langs Lake Wakapitu en vervolgens opnieuw door uitgestrekte weidelanden met schapen, herten en koeien, zeg maar gerust heel veel schapen, herten en koeien. We kunnen op deze route wel flink doorrijden en zo schieten de kilometers onder de wielen door. Tegen zes uur bereiken we Te Anau. We winnen informatie in over de campsites langs de weg naar Milford Sound en besluiten dan zover mogelijk door te rijden op deze weg voor zover de weg en het daglicht ons dat toestaan.

We zijn gewaarschuwd voor de moeilijkheidsgraad van deze weg, maar de eerste kilometers op de weg naar Milford Sound vallen wat dat betreft mee. Aan de horizon zien we wel grote rookwolken verschijnen, maar dat blijkt gelukkig een gecontroleerde bosbrand te zijn. Na ruim anderhalf uur rijden bereiken we Cascade Creek campground, de laatste campground voor Milford Sound. Nog 50 kilometer te gaan naar de sound, maar verder komen we vandaag dus niet. Via de self check in schrijven we ons in en daarna is een plaatje voor de nacht snel gevonden. Tijd voor de vaste avondrituelen terwijl buiten de avond valt en de temperatuur aardig onderuit gaat. We zoeken daarom bijtijds ons warme bedje op. Op weg naar morgen, de dag van de natuur in de Milford Sound.

Vrijdag 15 maart

Na een flink koude nacht maken we vanmorgen een vroege start. Omdat we willen proberen een zo vroeg mogelijk cruise door de Milford Sound te boeken staat voor het eerst deze vakantie de wekker op 7 uur. Buiten ontwaakt de camping terwijl de mistflarden langzaam langs de bergwanden omhoog trekken. de We besluiten eerst naar de sound te rijden en daar pas te ontbijten, dus om achter vertrekken we voor de laatste 42 kilometer richting Milford Sound. De zon komt langzaam boven de horizon en de bergtoppen worden daardoor mooi verlicht. De waarschuwing voor een smalle en moeilijke route blijkt gelukkig wat aan de zware kant en we zijn dan al snel bij de ingang van de Homer tunnel, een eenrichtingstunnel van 1.200 meter lang. Dan zien we opeens een zestal Kea’s vliegen. Helaas is de wachttijd voor de tunnel bijna ten einde en kunnen we ook niet meer terug.

Na de tunnel daalt de weg snel weer richting zeeniveau, maar met elke haarspeldbocht krijgen we ook weer een ander mooi beeld van deze vallei. Om negen uur bereiken we Milford Sound en worden we richting de parkeerplaats voor de campers gedirigeerd. Van daaruit worden we met een shuttlebus keurig bij het terminalgebouw voor de rondvaarttochten afgeleverd. Binnen in dit gebouw kun je bij een stuk of zes verschillende maatschappijen een korte of wat langere tocht door de Sound boeken. Wij hadden al besloten voor de Nature tour te gaan van ruim twee uur. Bij de eerste maatschappij Southern Discoveries blijkt deze tour helaas net op het punt van vertrek te staan en omdat we niet drie uur op de volgende willen wachten besluiten we met een andere maatschappij te gaan, de keuze valt op @ireal. We boeken de tour van half elf en hebben dus nog ruim drie kwartier om even rond te kijken. Nu blijkt dat zo gebeurd te zijn hier, want behalve het terminalgebouw is er helemaal niets te zien en te beleven hier, behalve een korte wandeling rond het havendok. Geen souvenirshops en geen restaurants e.d. Dat valt ons dan wel weer tegen van zo’n toeristische trekpleister. We besluiten daarom maar een kop koffie uit de automaat te halen en de tijd verder even uit te zitten.

Om kwart over tien lopen we naar de Milford Mariner en niet veel later mogen we aan boord. We blijken een rondvaart geboekt te hebben op het grootste schip van de rondvaartvloot, terwijl ons juist was geadviseerd een kleinere boot te boeken in verband met de benadering van de watervallen in de Sound. We lopen maar gelijk naar het bovenste dek zodat we goed uitzicht hebben en al snel klinkt de scheepsbel ten teken van vertrek. De boot vaart de haven uit en voor ons ontvouwt zich een fraai beeld van hoge bergwanden aan beide zijden van het water van de fjord. Hoewel de zon ons ondertussen heeft verlaten en de wind over het water aan kracht lijkt toe te nemen, waardoor de gevoelstemperatuur aardig daalt besluiten we toch aan dek te blijven voor het mooiste uitzicht en de kan op het zien van wild. Dat wordt al snel beloond want Maria spot een aantal Bottle Nose Dolfijnen die naar de boot toe komen zwemmen en die vervolgens een poosje parallel met het schip blijven opzwemmen. Pas als de boot vaart minders voor uitzicht op de eerste waterval verlaten ze de boot weer en gaan kennelijk op zoek naar een nieuwe.

De boot draait ondertussen letterlijk met de neus van het schip onder de waterval en dan wordt duidelijk waarom er gewaarschuwd wordt om regenkleding en waterbestendige camera’s mee te nemen, we krijgen een natuurlijke douche. Na deze verfrissende ervaring vervolgen we onze route de Sound uit en varen we zelf een stuk de Tasman Sea op, zodat we ook een uitzicht krijgen op de echte kustlijn van dit gebied. Daarna vaart de boot weer terug de Milford Sound in. De kustlijn wordt afgespeurd naar Pinguïns maar helaas laten die zich niet zien vandaag. We zien op de rotsen nog wel een aantal New Zealand Fur Seals, dus dat er zich wild in deze wateren bevindt wordt wel bewaarheid. We staan op het bovendek helaas momenteel wel vol in de wind, waardoor het nog kouder is gaan aanvoelen. Een lekkere warme koffie en “choco” melk gaan er dan ook prima in.

Dan varen we richting de tweede waterval. Het is ondertussen aardig druk op het water geworden, dus we moeten wachten op de twee andere iets kleinere boten. We zien dat ook dat deze met de neus van de boot vol in de waterval varen en dat iedereen die zich op het voordek bevindt opnieuw een gratis douche krijgt. Wij staan gelukkig een dek hoger en iets van de boeg van het schip af, dus als onze grotere boot zijn neus in de waterval vaart, staan we bijna letterlijk tegen de water aan, maar worden niet nat. Een grotere boot kan dus ook zijn voordelen hebben..

Na deze waterval blijkt de twee uur alweer voorbijgevlogen te zijn en wordt koers gezet naar de haven. Vlak voor de haven krijgen we nog een mooi beeld op de derde grote waterval van dit gebied en dan zit ook deze mooie trip er weer op. Terug met de shuttlebus naar de parkeerplaats en dan en route maar weer. Het is ondertussen kwart over een en Te Anau is nog 120 kilometer weg en hoe snel dat kan gaan hangt af van de drukte op de route. Die blijkt gelukkig mee te vallen en dus rijden we soepeltjes door,. We maken nog een tweetal stops bij de watervallen Falls Creek en de mooie weerspiegeling van de bergen in de Mirror Lakes en bereiken om kwart over vier Te Anau waar we een snelle boodschappenstop maken om de voorraad voor de laatste week op peil te brengen.

Daarna besluiten we nog een paar uurtjes door te rijden om toch nog wat kilometers te maken, een kijken hoever we in de richting van de zuidkust kunnen komen. De route voert nu via de snenic route door een afwisselend heuvelachtig landschap waarin we opnieuw veel koeien, herten en schapen, heel veel schapen. We zijn daar de tel een beetje van kwijtgeraakt en we zijn nog niet aan 30 miljoen, maar 9 miljoen 836 duizend 715 zijn het er toch zeker wel.

Vlak voor Riverton zien we de zee weer verschijnen, we zijn aan de zuidkust beland. De route wordt nu wel een beetje saai omdat deze veel door landerijen voert. Om zeven uur bereiken we Invercargill. Op een meer net buiten we stad zien we honderden zwarte zwanen zwemmen en dobberen. Dan is het nog 26 kilometer naar Bluff onze eindbestemming voor vandaag. Terwijl de avond valt besluit de zon ook nog even afscheid te nemen. We rijden daarom naar het hoogste punt genaamd Bluff Hill ofwel Motuhue en krijgen een fantastische zonsondergang met allerlei kleuren oranje. Een mooie afsluiting van opnieuw een mooie maar wel erg lange dag. Om kwart over acht rijden we in de invallende duisternis richting de Bluff Campground. Ook hier weer een systeem van self check-in en dus staan we al snel op de plaats voor de nacht. Met een broodje worst extra voor het diner en daarna de rest van de avondroutine is het al snel half twaalf. De hoogste tijd voor het bedje, want ook morgen is de planning weer voor een vroege start, eens kijken of dat gaat lukken.

Zaterdag 16 maart

Zeven uur gaat de wekker, wel een beetje vroeg na het latertje van gisteren, maar vijf kwartier later zijn we toch gereed voor vertrek. Eerst nog even naar Stirling point het meest zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland waar wij op deze reis komen, dichter bij de Zuidpool kunnen we niet komen. Daarna rijden we terug in de richting van Invercargill, maar pakken vlak daarvoor de scienic route South weer op Bij Fortrose verlaten we deze route even voor een mooie site weg richting Slope Point en Curio Bay. Deze omgeving is weer anders dan we tot op heden gezien hebben door een deltagebied met zandduinen. Na dit gebied rijden we de zogenaamde Catlins in. Opnieuw voert de weg ons door een regenwoud. Soms ligt de weg op zeeniveau en rijden we langs de kust, dan weer klimt de weg stijl ophoog en rijden we tussen de bossen en de weidelanden en soms mooie vergezichten zoals bij Florence Hill Lookout. Het is in ieder geval afwisselend vandaag. Om een uur bereiken we Nuggut Point. Hier maken we een wandeling naar de vuurtoren, die 130 meter hoog op de rotsen staat. Van hieruit heb je een mooi uitzicht op de kliffen en ook zien we hier een aantal Nieuw Zeeland Fur Seals die op de rotsen beneden aan het zonnen zijn.

Terug bij de camper willen we eigenlijk een aantal kilometers terugrijden naar Purakaunui Bay omdat we gehoord hebben dat daar Sealions zitten, maar omdat onze benzinemeter aangeeft dat we hoognodig brandstof nodig hebben, laten we dit zitten en rijden we naar Balclutha om te tanken. Ook is het al weer de hoogste tijd voor lunch en met een broodje Subway in de maag kunnen we weer verder .

Ons eerste plan was om vandaag Omaru te bereiken in verband met de mogelijkheid daar pinguïns te spotten, maar dat hebben we gezien de afstand maar laten varen. Omdat we uit de routekaarten begrepen hebben dat er op de Otago Peninsula bij Dunedin ook een mogelijkheid is besluiten we onze pijlen daarop te richten. Vanuit Balclutha is het immers nog maar 80 kilometer tot aan Dunedin. We maken nog een korte ruststop bij het winderige Lake Waihola en rijden dan de tot onze grote verrassing zeer grote stad Dunedin binnen. Het is even zoeken maar uiteindelijk lijken we de juiste weg naar Portobello en Taiarowa Head gevonden de hebben. De weg die we nu rijden is wel erg smal en bochtig en lijkt niet echt geschikt voor onze camper, maar uiteindelijk bereiken we Portobello. Het is ondertussen zes uur en dus checken we in op Portobello Village Tourist Park, opnieuw een soort terrassencamping met alle voorzieningen. Hier winnen we ook wat informatie over het waar en wanneer van de pinguïns. Deze blijken aan land te komen bij Taiarowa Head vlak bij het Royal Albatros Centre. Dit is nog een kilometer of 17 verderop dus we rijden gelijk door.

Ruim een half uur later komen we aan bij Royal Albatros centre. Hier kunne we inderdaad een guided tour boeken. Deze zal om kwart over acht beginnen omdat dan de duisternis invalt en de Blue Pinquins ofwel Pukekura dan aan land komen. Tot aan die tijd kijken we nog even bij de New Zealand Fur Seals die ook hier weer her en der op de rotsen te spotten zijn en in de lucht boven ons zien we de machtige Royal Albastrossen zweven. Opnieuw een plaats met veel natuur dus.

Om kwart over acht krijgen we eerst een inleidend praatje door een van de gidsen over de tour en de pinguïns en daarna dalen we het wandelpad en de trappen af naar het strand en kan het wachten beginnen. Het duurt niet lang voor een eerste pinguïn het strand komt op gewaggeld. Hoewel het strand is uitgelicht door de gidsen blijkt foto’s maken in de duisternis een hele uitdaging. Maar met onze eigen ogen komen we verder en zien we in anderhalf uur zo’n tien pinguïns aan land komen. Helaas zijn dit er minder dan gemiddeld maar natuur blijft natuur en vanavond liggen er een aantal seals op het strand en komt er zelfs nog eentje uit zee opgedoken, waardoor de pinguïns zich waarschijnlijk bedreigd voelen. Helaas maar het is niet anders.

Na afloop van de tour lopen we terug naar de camper en rijden in het donker terug naar de campsite in Portobello. Onze camping host had gezet “ volg de rode lichten” maar dat blijkt in de praktijk toch lastiger dan gedacht . De weg maakt flinke bochten en wanneer je rode lichten rechts van je ziet, blijk je zelf nog een bocht naar links te moeten maken. Maar rond tien uur bereiken we de campsite en parkeren de camper voor de nacht. Nog even vlug de foto’s en het verslag en dan op naar de dag van morgen.

Zondag 17 maart

Zachtjes tikt de regen op het zolderraam. Geen wekker deze morgen nodig en toch om half acht wakker. Vlug even douchen en dan om kwart voor negen op weg. We rijden nu de weg langs de baai terug en die rijdt een flink stuk gemakkelijker dan de smalle en slingerende route van gistermiddag. Na ruim een half uurtje rijden bereiken we Dunedin en laten we ook de miezerige weer achter ons. We besluiten nog even een rondje door de binnenstad te rijden, maar komen er dan ook gelijk weer achter dat wij geen stadsmensen zijn. Snel de stad dus maar weer uit en op naar Moraki. Omdat we vandaag wel kilometers willen maken, maar ook nog wat willen zien nemen we bij Evensdale een mooie paralelroute. Even weg van de snelweg door kleine dorpen en met mooie uitzichten over baaien en een soort kweldergebied totdat we een aantal kilometers verderop weer op highway 1 uitkomen.

Van daaruit is het nog maar een half uurtje rijden tot de Mouraki Bolders en is het is ondertussen elf uur geworden. We snuffelen eerst wat rond in de souvenirs shop en gaan dan voor een vroege lunch met Pie, een echt Nieuw Zeelands product, op deze Sint Patricks Day. Na de lunch lopen we naar het strand waar op een relatief kort stuk een aantal bijna perfect ronde keien op het strand liggen, een heel apart natuurfenomeen. Terwijl de vloed opkomt en de keien gedeeltelijk in en onder water verdwijnen maken we een rondje over het strand. Om kwart over een zijn we weer terug bij de camper en wordt het weer kilometers vreten. Vlak voor Omaru verlaten we opnieuw de snelweg en rijden we via een afwisselende en mooie weg naar Duntroon. De zon is ondertussen echt goed doorgekomen en terwijl we hier een korte ruststop inbouwen loopt Marcel een rondje door het dorp waar men onder andere in de smederij druk aan het werk is.

In Duntroon zien we ook weer een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de 1^e wereldoorlog. Uit een informatiebord leren we dat Nieuw Zeeland in de 1^e wereldoorlog 100.000 soldaten heeft geleverd voor het Westelijk Front en dat er hiervan 17.000 gesneuveld zijn. Dat verklaart waarom bijna elke plaats zijn eigen monument heeft. Als we weer en route gaan vinden we net buiten Duntroon de Tikroa Rock Art, een stukje Maori geschiedenis. Je vindt hiervan op het Zuidelijk Eiland niet veel maar hier kun je in de kalksteenrotsen nog enkele door hen gemaakte rots tekeningen terugvinden.

We rijden nu verder via highway 83 en 8 en passeren daarbij een aantal stuwmeren met bijbehorende dammen als Waitaki dam en Avimore dam. Om kwart over vijf bereiken we Twizel en even later verschijnt Mount Cook voor ons ons. Klaar helder en scherp afgetekend tegen de strak blauwe lucht. We hebben er opnieuw de juiste dag voor lijkt wel. Om half zes staan we dan bij Lake Pukaki. Het uitzicht vanaf hier op de Nieuw Zeelandse Alpen en met name Mount Cook is werkelijk adembenemend. Een absolute topper in onze gezamenlijke reiservaringen en voor Maria een trip down memory lane. We nemen dan ook even rustig de tijd om al deze indrukken in ons op te nemen. Als we een klein stukje verder langs Lake Pukaki rijden valt de wind weg en krijgen we in het meer een ademend mooie weerspiegeling te zien van de achterliggende bergen. Echt mooier gaan we het niet krijgen, dat is wel zeker.

Vol indrukken rijden we het laatste stuk van vandaag naar Lake Tekapo, opnieuw een plek vol herinneringen voor Maria. Als we het meer naderen blijkt het toerisme hier een enorme vlucht genomen te hebben, maar bij het kerkje van The Good Shepperd komen de herinneringen toch ook weer terug. Wat alleen mist zijn de velden met lupines, maar daar moeten we in een ander jaargetijde voor terugkomen. Het is ondertussen zeven uur geweest en dus zetten we koers naar Lake Tekapo Holiday Camp, een grote campsite aan de oevers van het meer. We checken in en parkeren de camper op de plaats. Tijd voor het diner. Omdat we hier de buiten barbecue weer kunnen gebruiken valt het besluit gelijk voor een paar dagen te koken. Daardoor zijn we pas om tien uur klaar met eten en opruimen. Toch nog maar even tijd maken voor de foto’s en verslag, om zo de belevenissen van vandaag terug te halen en vast te leggen. Alhoewel die aanblik van Lake Pukaki en Mount Cook wel voor altijd in ons geheugen zal blijven zitten. De harde schijf van het gevoel heeft er (al)weer een vast plekje bij. Te laat zoeken we ons bedje maar weer op, misschien morgenochtend een beetje rustig aan en dan op in de richting van Christchurch en Akaroa voor de laatste dagen genieten van dit prachtige land.

Maandag 18 maart

Zo dat was weer eens lekker, uitgeslapen tot half negen vanmorgen. Was ook wel nodig na het latertje van gisteren. Lekker even douchten en op ons gemak ontbijten en dan rijden we de campground af in de richting van Lake Tekapo Village. We kijken op ons gemak rond in de verschillende souvenirwinkels. Daarna rijden we nog een keertje naar de Good Shepperd, even afscheid nemen van dit unieke plekje op de wereld. De zon staat opnieuw hoog aan de hemel en de wolkenluchten boven de omringende bergen maken het plaatje compleet. We nemen afscheid en zeggen vaarwel. We komen hier nog terug dat is zeker. Om half een laten we Lake Tekapo achter ons en beginnen aan de route richting Christchurch en Akaroa. De weg loopt hier weer door een heuvelachtig landschap met op verschillende plaatsen de sporen van houtproductie. Ook maken we een korte stop in Burkes Pass en gaan hier terug in de tijd naar jaren zestig met oldtimers, benzinepompen en alles wat daar bij komt kijken.

Om twee is het tijd voor de lunch. Gelukkig duurt het langs de wegen hier nooit erg lang voordat er een restarea komt, en dus genieten we heerlijk in het zonnetje van een picknick-lunch. Om kwart voor drie rijden we weer verder. Na Geraldine verandert het landschap en rijden we door een bijna Hollands boerenlandschap. Alleen de bergtoppen in de verte verraden nog dat we niet in ons vertrouwde platte Nederland zijn. Om vier uur bouwen we weer een korte ruststop in en daarna rijden we door naar Lincoln en Akaroa. Na Lincoln veranderd het landschap weer en wordt het weer heuvelachtig. De weg wordt weer smaller en slingert zich naar boven. Boven op de berg krijgen we een fraai uitzicht over de baaien van de Banks Peninsula. Wat kan een landschap hier toch snel veranderen. We dalen we af en om half zeven bereiken we Akoroa. We checken even bij de haven of we iets van de door ons geplande dolfijnentour van Coast up Close kunnen vinden, maar helaas. Dan maar op naar een campsite. De freedom camping blijkt helaas al weer vol te staan, maar gelukkig is er een alternatief dichtbij in de vorm van de Top 10 Holiday Park Akaroa. Inchecken en om kwart over zeven staan we op de plaats met uitzicht richting zee.

Via de receptie informeren we nog even naar de mogelijkheid voor de dolfijnentour van morgen die zij ons ook aanbevelen, maar helaas lukt het niet om contact met hen te leggen, morgenochtend nog maar even proberen of anders adviseren zij ons gewoon naar de pier te gaan en ons bij het schip te melden. Daarna valt de avond, dankzij de kookactiviteiten van gisteren is het diner al klaar en vullen we de rest van de avond met wat achterstallige werkzaamheden voor het verslag en de administratie. Om tien uur zoeken we ons bedje op, fijn om weer een keertje op tijd er in te liggen. Dromen maar over dolfijnen e.d. van morgen.

Dinsdag 19 maart

Wekker of niet, om half acht zijn we toch weer wakker vanmorgen. Nog even lekker rustig wakker worden en ontbijten en dan op naar de receptie. Het telefoontje naar Coast up Close is nu wel succesvol en we kunnen met de tour van kwart over tien mee. Om kwart over negen rijden we daarom de camping af en dalen af naar het dorp. We parkeren de camper op de parkeerkeerplaats voor campervans aan het begin van het dorp en lopen vervolgens langs de baai in de richting van de pier, volgens de receptie een wandeling van ongeveer vijfentwintig minuten. Het zonnetje breekt ondertussen door de wolken heen, dus deze wandeling is beslist geen straf. Bij het monument voor de slachtoffers van de wereldoorlogen in het dorp hangen ballonnen in de bomen met teksten als steunbetuiging voor de slachtoffers van de schietpartij afgelopen vrijdag in Christchurch. Ook wij staan hier even bij stil en voegen onze steunbetuiging hier aan toe.

Om tien uur lopen we de pier van Akaroa op. De boot van Coast up Close wordt door Tony op dat moment aan de pier afgemeerd. We blijken vanochtend samen met nog twee andere gasten een bijna prive toer geboekt te hebben. Om half elf varen we de haven uit en nestelen we ons op het bovendek in afwachting van wat komen komt. Terwijl we door de baai varen krijgen we van de assistentie van Tony uitleg over het ontstaan van dit gebied, de geschiedenis van de diverse bevolkingsgroepen als Maori, Fransen en Engelsen, de fauna en natuurlijk de dieren in het gebied.

Als eerste dieren in de baai zien we een grote groep Shags op de rotsen. Zij drogen hun vleugels in de zon na een zwem- en duiktocht op zee. Als we verder varen zien we op diverse plaatsen zogenaamde blowholes bij de rotsen als de golven op de kust kapotslaan. In het water zien we ondertussen ook diverse pinguïns zwemmen en duiken, deze kleine dieren zijn letterlijk zo vlug als water. Maar het is wel mooi om ze nu in het natuurlijke omgeving te zien. We varen verder de oceaan op, op zoek naar het hoofddoel van deze trip. Maar de Hector dolfijnen laten zich moeilijk vinden vandaag. Ook de Albatrossen die regelmatig in deze zeewateren te spotten zijn, laten zich vandaag niet spotten.

Opeens spot Maria iets zwarts in en uit het water jumpt. Dit blijkt echter geen dolfijn maar een New Zealand Fur Seal te zijn. Verder zoeken dus maar. Tony vindt met zijn visradar een grote school vissen. En dat blijkt het eten te zijn voor een groep van zes Hector Dolfijnen die vervolgens links en rechts van de boot opduiken en dan weer verdwijnen. Na een kwartiertje verlaten we deze unieke zeedieren en varen we terug de baai in. Gelukkig ligt daardoor de boot ook weer rustiger in het water, want op de open oceaan wilde deze beste wel heen en weer gaan. De bandjes tegen bewegingsziekte blijken ook nu hun werk weer te doen, want Maria heeft van de deining weinig tot geen last. Bij het invaren van de baai spotten we naast een aantal pinguïns ook nog een grote groep jonge New Zealand Fur Seals op de rotsen. Vrolijk dartelend in een van de getijdenpoelen of zonnend op de rotsen. Al met al is tijd voorbijgevlogen en wordt het de hoogste tijd weer koers naar de haven te zetten. Terwijl zijn assistente het roer overneemt babbelt Tony op het voordek met zijn gasten. Heerlijk zo’n persoonlijke touch aan een toer.

Om een uur varen we de haven weer binnen en lopen we rustig terug naar de camper, natuurlijk ondertussen rondneuzend in de diverse souvenirwinkels. Voor lunch is het vandaag Fish and chips hoe kan het ook anders. Bij Murphy’s on the corner krijgen we deze geserveerd zoals het hoort in papier en we krijgen topkwaliteit en een hoeveelheid waar je u tegen zegt. Om half vier zijn we dan weer terug bij de camper en rijden we Akaroa weer uit.

Net buiten het dorp krijgen we de mogelijkheid om via de touristroute een andere weg terug te rijden dan we gisteren bij het binnenrijden hebben genomen. Deze ruim twintig kilometer lange weg blijkt als snel smal en slingerend te zijn. Volle aandacht voor de bestuurder dus, maar diverse uitzichten die je vanaf deze weg nog krijgt over de baai van Akaroa zijn wel de moeite waard. Terwijl de weg maar blijft stijgen en we op een gegeven moment zelfs de wolken inrijden, zien we de baai nog meerdere malen en van allerlei verschillende kanten. Om half vijf uur komen we weer we op de Highway uit en rijden we verder richting Christchurch. Bij Lake Forsyth lassen we nog een korte rustpauze in en dan wordt het tijd op zoek te gaan naar een campsite. Voordat we definitief Christchurch in gaan willen we nog een nacht buiten kamperen. De keuze valt op de freedom camping aan de Lyttelton Harbour. Nog een keer een slingerende route en om kwart voor zeven zetten we camper neer voor de nacht, vlak bij de boat launch. Omdat we na de flinke lunch van vanmiddag nog niet echt aan avondeten toe zijn, eerst maar even het verslag en de foto’s, dan is dat vast gebeurd. Daarna avondeten en de rest van de avond lekker rustig aan en opnieuw bijtijds naar bed. Morgen op naar Christchurch. Eens kijken wat die stad ons nog te bieden heeft. 

Woensdag 20 maart

Na onze op een na laatste nacht, vanmorgen een beetje uitslapen en rustig aan opstarten vanmorgen. Om kwart voor rijden we van de campsite weg in de richting van Christchurch centrum. Vanuit Lyttelton rijden we via een lange tunnel en komen dan in Christchurch uit. Het centrum is dan niet ver meer. Bij het binnenrijden van de stad komen we langs de moskee waar afgelopen vrijdag de schietpartij heeft plaatsgevonden. Heel veel politie op straat en een bloemenzee langs de weg, dat maakt indruk. Als we verder het centrum inrijden blijkt het wel lastig een parkeerplaats te vinden voor de campervan. Een speciale parkeerplaats staat niet aangegeven, en in het centrum is alleen plaats voor personenauto’s. Dan maar een stukje weg van het centrum en in een woonwijk vinden we een plaatsje. Het is alleen nu wel een stukje lopen naar het centrum, dit is een van de weinige dingen waarvan wij vinden dat het niet goed geregeld is.

Als we de stad inlopen komen we als eerste bij de Cardbord Cathedral uit. Deze kerk is gebouwd na het instorten van de oude kathedraal bij de grote aardbeving van 2011. Als we de kerk binnenlopen blijkt hoe groot de angst en onzekerheid in de stad nog is na de aanslag van afgelopen vrijdag. Op straat rijdt een politieauto met sirene langs en er komen tegelijk twee agenten de kathedraal binnen. Men vraagt gelijk of er iets aan de hand is, maar dat blijkt gelukkig niet het geval te zijn. Nadat wij de nieuwe kathedraal bekeken hebben lopen we verder de stad in, in de richting van Cathedral Place en de restanten van de oude kathedraal. Overal in de stad wordt nog druk gebouwd en zie je ook nog gebouwen staan die ondersteund worden met metalen constructies en/of containers. Het is overduidelijk dat deze stad de enorme dreun van 2011 nog niet te boven is. Aangekomen op Cathedral Place zien we de trieste restanten van de eens zo machtige kathedraal. Gelukkig heeft men nu wel geld beschikbaar om dit gebouw in oude glorie te herstellen, maar hoe lang dit nog gaat duren, we kunnen er alleen maar naar raden.

We lopen verder in de richting van de Avon rivier en komen dan uit bij Quake City . Hier binnen krijg je een goed idee waarom juist dit gebied zo zwaar getroffen is en hoe de gebeurtenissen van 22 februari 2011 het leven van de bevolking in dit gebied voorgoed veranderd hebben Het totale centrum van de stad met al zijn oude kerken en gebouwen werd nagenoeg met de grond gelijkt gemaakt . Wij kunnen uit de foto’s en videobeelden slechts een beeld vormen over wat men toen heeft meegemaakt en welke enorme natuurkrachten er die dag los gekomen zijn. Bij Quake City vragen we ook waar we souvenirshops kunnen vinden, maar dan blijkt dat deze na de aardbeving nog niet echt in de stad teruggekomen zijn, slechts een paar winkels wordt ons aangeduid. Dan maar op zoek naar een goede lunchlocatie. Die vinden we in de Irish Pub The Little Fiddler, gevestigd in een gedeelte van de stad waar de herbouw al aardige vormen begint aan te nemen. Na deze prima lunch, of eigenlijk ons wat vroege afscheidsdiner, lopen we via de Bridge of Remembrance naar het Earthquake Memorial langs de Avon River. Hier staan alle namen vermeld van de slachtoffers van de aardbeving van 2011, een indrukwekkend eerbetoon aan de dodelijke slachtoffers van dit natuurgeweld.

Ten slotte lopen we richting Hingley Park en zijn botanische tuinen. Langs de muur die de tuinen afschermt van de stad heeft zich een adembenemend eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen van afgelopen dagen ontwikkeld. Over een lengte van zeker 200 meter ligt een zee van bloemen, tekeningen, beren en branden kaarsjes om uiting te geven aan het gevoel van saamhorigheid met de slachtoffers en als protest tegen dit zinloos geweld, met name onder het mom van “this is not who we are”. We worden hier letterlijk stil van en staan er dan ook letterlijk even stil bij. Vanuit deze emotionele plek lopen we de botanische tuinen in. Misschien een schril contrast met wat we zojuist gezien hebben, maar dit park is met al zijn verschillende bomen, planten en bloemen echt heel erg mooi. We lopen daarom op ons gemak een rondje door het park om van al deze fauna te genieten. Het loopt ondertussen al tegen vijven en dus de hoogste tijd om terug te gaan naar de camper. Al die streets en avenues lijken hier op elkaar en dus duurt het even voordat we de juiste richting gevonden hebben. Tegen half zeven bereiken we moe geslenterd de camper. Gelukkig is een campsite niet ver weg. Onderweg zien we een grote groep motorrijders die onder politiebegeleiding met bloemen kennelijk onderweg zijn naar de herdenkingsplaats. Samen met het feit dat er continue helikopters boven de stad cirkelen en er veel politie zichtbaar aanwezig, is het duidelijk dat deze door de aardbeving reeds gehavende stad de klap van vorige week nog lang niet te boven is.

We kiezen vanavond als campsite voor 219 on Johns, vlakbij het vliegveld en ook in de buurt van ons motel en de Britz waar we morgen naar toe moeten. Inchecken en klaar maken voor de nacht. Met de laatste restjes draaien we nog een salade in elkaar en de rest van de avond vullen we met internet en het thuisfront weer even up-to-date brengen. Om elf uur rollen we voor de laatste nacht in de camper ons bedje in.

Donderdag 21 maart  Helaas we moeten "Our Freedom" weer inleveren.

Omdat we vandaag een relaxte dag voor de boeg hebben, maken we vandaag een rustige start. De camper wordt aan kant gemaakt en onze eigen spullen ingepakt. We hebben in het begin van onze trip een paar bananendozen gescoord en omdat onze koffers nog bij de camperverhuurder staan, pakken we onze spullen daarin. Om kwart over tien rijden we van de campsite weg en rijden richting Birches Airport Motel waar we onze voorlopig laatste dag en nacht in Nieuw Zeeland zullen doorbrengen. Hier kunnen we onze spullen alvast op de kamer kwijt voordat we naar de camperverhuurder rijden, zodat we die later vandaag op het gemak in de koffers kunnen pakken. Daarna rijden we de laatste kilometers van deze trip richting Britz voor het inleveren van de camper. Nog even een laatste stop voor een prima lunch bij Lone Star Spitfire en dan is het definitief afscheid nemen van “Our Freedom”. Het inleveren gaat soepel, mede omdat we voor het pakket hebben gekozen dat alle risico’s afgekocht zijn en dat we de camper met volle afvaltanks en lege benzinetank in kunnen leveren. We kijken nog even rond bij de andere types campers die hier verhuurd worden, omdat we een volgende keer toch graag iets meer ruimte zouden willen en worden daarna opgehaald door de shuttle van het motel.

Om half drie zijn we terug bij onze kamer. De rest van de middag vult zich met het inpakken van de koffers en het inchecken voor de vluchten van morgen. Tevens hebben we op het gemak de tijd voor het afronden van het reisverslag en alvast een begin te maken met het indelen van de foto’s voor website, film en fotoboek. Ons laatste diner wordt Fish and chips op de kamer. Nog een nachtje slapen en dan wacht de lange terugreis naar ons eigen kikkerlandje. Nog maar even dromen over al het moois wat we de afgelopen drie weken gezien hebben.

Vrijdag 22 maart Een hele lange terugreis.

Voor de zekerheid vanmorgen de wekker maar gezet, maar voordat deze afloopt zijn we al paraat. Je slaapt er toch op als je weet dat je een afspraak hebt. Ontbijt op de kamer vandaag en daarna lopen we met de ingepakte koffers naar de receptie waar de moteleigenaar ons al tegemoet komt. Hij brengt ons met de motel shuttle weer even naar het vliegveld. Om iets over negen zijn we dan op Christchurch airpot. We zijn gisteren al via internet ingechecked, dus we hoeven de koffers alleen nog af te droppen. Dat gebeurd hier via een automatisch systeem, en we krijgen ook gelijk onze papier boardingpassen. Het blijkt wel dat ze hier erg precies zijn met het gewicht van de ruimbagagage, want die gaat allemaal op de weegschaal. Dan blijkt weer hoe goed Maria dit kan inschatten, onze koffers zijn een van exact 30 kg en eentje een paar ons minder. De koffers worden gelijk doorgelabeld naar Amsterdam dus daar hoeven ver de rest van de trip niet meer naar om te kijken.

Daarna door de veilighiedscontrole en op naar de gate. Hier hoeven we niet lang te wachten kunnen we gaan boarden. Om tien over elf verlaten we dan het Zuidereiland via de lucht. Bye, Bye en mirupafshim (tot ziens in het Maorie). Na een korte vlucht van een ruim uurtje landen we Auckland. We gaan met de bus van de de Domestic Terminal naar de International Terminal, en als we na voor de zekerheid nog eens nagevraagd te hebben of onze koffers echt in een keer door gaan naar Amsterdam, gaan we ook hier weer door de veiligheidscontrole.

Als we deze gehad hebben is het bijna half twee geworden. Dit is het tijdstip waarop vandaag de aanslagen van een week geleden in Christchurch landelijk herdacht worden. Eerst volgt een oproep tot gebed door en Iman en vervolgens is er twee minuten stilte. De drukke bezigheid op het vliegveld komt voor vier minuten tot een totale stilstand, als een mooi eerbetoon aan de slachtoffers, heel indrukwekkend. En daarna gaat iedereen weer gewoon door met waar hij of zij mee bezig was of waar hij of zij naar onderweg was, bijna symbolisch voor de manier waarop het leven ook weer door moet gaan. Wij lopen via een aantal souveniershops en een snelle luncht naar de gate. Ook hier verloopt het boarden weer soepel en om drie verlaten we dan definitief Nieuw Zeeland.

De vlucht naar Hong kong verloopt op z’n zachts gezegd nogal hobbelig. We vliegen namelijk over de tyfoon Trevor die vlak voor de kust van Australie ligt en die veroorzaakt veel turbulentie. Regelmatig slicht dan het ook bordje Fasten Seatbelt op en schudt het toestel flink heen en weer. Gelukkig bereiden we tegen negen uur veilig Hong Kong waar de avond gevallen is. Voor de derde keer vandaag gaan we door de veiligheidscontrole en daarna een stukje met de metro naar een ander deel van deze enorme luchthaven. De wachttijd voor de volgende vlucht bedraagt hier wat langer, dus crashen we even op de bank voor wat rust, zijn immers al weer 18 uur onderweg en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Om twaalf uur begint dan ook hier het boarden. Met ruim twintig minuten vertragen beginnen we aan het laatste stuk naar Amsterdam. Deze vlucht wordt volledig in de nacht gevlogen en dus in het na een snel diner tijd voor nachtrust. Slapen lukt helaas niet zo goed in een stoe, dus vullen we uurtjes van deze vlucht met tv- en films kijken.

Om zes uur staan we dan weer op Nederlandse bodem. Eerst nog even een flink stuk taxiën, de landing vindt namelijk plaats op het uiterste puntje van het vliegveld en dan op naar de douane en de koffers. Het is altijd weer even afwachten, maar ook nu komen beide koffers weer de band oprollen. We lopen over een in deze vroege ochtend al verrassend druk Schiphol in de richting van de bussen. Daar komt onze transferbus net aangereden en om half acht worden we keurig bij onze auto afgeleverd. Dan is het nog maar een uurtje rijden en zijn we na zesendertig uur reizen weer Home Sweet Home. Deze Nieuw Zeeland trip zit er al weer op de drie weken zijn voorbijgevlogen. Het is een verre trip met veel reistijd, maar al die reistijd is zeker de moeite waard geweest. Nu eerst weer even sparen en wie weet over twee jaar …. Tja wie zal het weten J.

 

 

Het zuider eiland heeft een zeer grote bloemenpracht, helaas zijn we daarvoor te laat in het seizoen. Maar de bloemen die we zagen waren veel groter dan hier en hebben ook mooie kleuren. De bomen hebben zeer aparte vormen en elke boom is een kunstwerk op zich.

Eiland met heel weinig wild maar de vogels zijn daardoor er ook in overvloed, vele kennen we ook van hier maar sommige komen alleen op het Zuidereiland voor. De vogel waar het land om bekend staat is de Kiwi, maar helaas zijn er maar weinig mensen die deze vogel in het wild zien.